Napels staat er niet meteen om bekend om een mooie stad te zijn. Vuil, werd ik op voorhand gezegd, geen citytrip waard, zwerfafval en zwerfkatten (en die hebben we inderdaad gezien), weinig om te bezoeken (en we hebben inderdaad weinig ter plaatse bezocht). En al die waarschuwingen voor pickpockets (zelfs door de plaatselijke bevolking).
En toch vond ik Napels een fantastische stad om te verblijven. Ik hield wel van die smalle straatjes, van de pleintjes, van de baai. Bovendien is de stad ideaal als uitvalsbasis om de Vesuvius, Pompeï en Herculaneum te bezoeken en om een boottochtje te maken naar Capri.

De krater van de Vesuvius past niet op de foto. Excuses van de firma.

Capri, een rijke-mensen-eiland-waar-het-barst-van-de-vijf-sterren-hotels-en-de-dure-privéstranden (om nog maar te zwijgen van de schoenwinkels en juwelierszaken).

Een laatste beeld op de baai van Napels, waarop de verdronken Parthenope aanspoelde. Deze sirene gooide zich wanhopig van de rots, toen Odysseus ongevoelig bleek voor hun gezangen en hun magische krachten verloren gingen.